Neoverena fotokopija isprave kao dokaz u krivičnom postupku

Postavlja se pitanje da li neoverena fotokopija isprave može poslužiti kao dokaz u krivičnom postupku.

Odredbom člana 112. tačka 26. KZ propisano je da se ispravom smatra svaki predmet koji je podoban ili određen da služi kao dokaz kakve činjenice koja ima značaj za pravne odnose, kao i računarski podatak.

Odredbom člana 419. stav 2. ZKP propisano je da je sud dužan da na osnovu savesne ocene svakog dokaza pojedinačno i u vezi sa ostalim dokazima izvede zaključak o izvesnosti postojanja određene činjenice.

Odredbom člana 16. stav 1. ZKP, propisano je da se sudske odluke ne mogu zasnivati na dokazima koji su, neposredno ili posredno, same po sebi ili prema načinu pribavljanja u suprotnosti sa Ustavom, ovim zakonikom, drugim zakonom ili opšte prihvaćenim pravilima međunarodnog prava i potvrđenim međunarodnim ugovorima, osim u postupku koji se vodi zbog pribavljanja takvih dokaza.

Odredbom člana 139. stav 1. ZKP, propisano je da ispravu po službenoj dužnosti ili na predlog stranaka pribavlja organ postupka ili podnose stranke, po pravilu, u originalu.

Stavom 2. člana 139. ZKP, propisano je između ostalog da ako je original isprave uništen, nestao ili ga nije moguće pribaviti, može se pribaviti kopija isprave. Dakle, ovom zakonskom odredbom po oceni Vrhovnog kasacionog suda, a suprotno stavu drugostepenog suda izraženom u pobijanoj presudi nije propisano da isključivo overena fotokopija isprave može imati karakter dokaza.

Shodno citiranim zakonskim odredbama, činjenice u krivičnom postupku se mogu dokazivati svim dokazima osim onima koji su sami po sebi ili po načinu pribavljanja u suprotnosti sa odredbom člana 16. stav 1. ZKP, dakle i neoverenom fotokopijom isprave.

Prema stavu Vrhovnog kasacionog suda izraženom u presudi Kzz OK 13/2016 od 17. maja 2016. god. okolnost da li neoverena fotokopija isprave može imati karakter dokaza predstavlja faktičko pitanje čija se ocena daje u svakom konkretnom slučaju i zavisi od toga da li postoji ili ne sumnja u njenu autentičnost i verodostojnost, a samim tim i da li je takva isprava podobna da služi kao dokaz kakve činjenice koja ima značaj za pravne odnose, pri čemu se, ukoliko se pojavi sumnja u autentičnost isprave, verodostojnost iste proverava izvođenjem drugih dokaza koji su organu postupka – u konkretnom slučaju sudu na raspolaganju.

Izvor: Redakcija “Profi Sistema”.