Reklamacija zloupotrebe platne kartice

Povod za pisanje ovog komentara je relativno česta situacija, koja je nažalost, kako živimo u doba kompjutera i sve veće upotrebe bezgotovinskih sredstava plaćanja, sve češća. Nebitno je koja je vrsta platnih kartica u pitanju (kreditne ili debitne), problem je isti.

Ovde nije reč o fizičkoj zloupotrebi kartice (korišćenje kartice od strane neovlašćenog lica, ukradene i sl.) već o zloupotrebi podataka sa kartice (kupovina i plaćanje preko Interneta izvršena unošenjem podataka sa kartice od strane neovlašćenog lica). U navedenim slušajevima, banke po pravilu reklamaciju zloupotrebe platne kartice rešavaju na teret korisnika, pravdajući svoj stav time da su korisnici dužni da čuvaju kartice i podatke, te da banke raznim sistemima provere (koji su obično usluge koje se dodatno naplaćuju) navodno onemogućavaju zlouptrebe i praktično svu odgovornost svaljuju na klijente.

Da li je to baš tako?

1. Zloupotreba platne kartice

U konkretnom slučaju, koji je uzet za primer, a gde je postupak u ime firme vodio autor ovog teksta, izvršene su kupovine korišćenjem podataka sa kartice putem internacionalnog prodajnog sajta a roba je isporučena na adresu u Velikoj Britaniji. Banka je prvobitno reklamaciju rešila na teret korisnika. Nije utvrđivano uopšte ni ko je, ni kada, ni odakle (sa koje IP adrese) izvršio kupovinu, niti kome je roba isporučena.

Banka je obavestila korisnika da je od banke prihvatioca dobijen odgovor, sa objašnjenjem, da pomenuti sajt sadrži 3D Secure System, to jest sigurnosni sistem koji onemogućava razne vrste zloupotreba prilikom izvršenja internet transakcija. Dalje, da je preduslov za internet kupovinu, osim broja kartice, i unošenje CVV 2 (Card Verification Value 2) broja koji se nalazi na poleđini kartice, kojim korisnik kartice nedvosmisleno daje saglasnost za izvršenje transakcije a da banka svim klijentima nudi mogućnost zaštite na internet prodajnim mestima kupovinom CAP čitača na šalterima Banke.

Po njima, s obzirom da se radi o korišćenju kartice na internet prodajnom mestu koje ima 3D secure system, prema pravilima kartičarskih organizacija, ukoliko korisnik nije imao adekvatnu zaštitu, reklamacija se rešava u korist prodajnog mesta i da prema pravilima MasterCard International (čija kartica je inače zloupotrebljena), a u skladu sa navedenim, nije moguće nastaviti reklamacioni postupak.

U konkretnom slučaju reč je bila o relativno malom iznosu (od nekoliko stotina EUR), ali princip je isti, moglo je biti u pitanju i više desetina hiljada EUR (raspoloživi limiti za firmu su veliki). Banka je najpre zamoljena da još jednom preispita svoju odluku, da razmotri sve aspekte ovog slučaja, i postupi po zakonu i dobroj poslovnoj praksi, te reši reklamaciju na obostrano prihvatljiv način. A kada su ostali pri svom čvrstom stavu, izvršeno je podsećanje na propise, te su promenili mišljenje. Zašto?

Prvo i osnovno je bilo podsećanje, da u ovom slučaju nema spora sa MasterCard već sa bankom iz Srbije kao izdavaoca kartice i posrednika koji je obavio transakciju (izvršio nalog za plaćanje).

Ono na šta je banka takođe zaboravila, te su morali biti podsećeni, je činjenica da je u pitanju krivično delo, te da su u tom smislu dužni da učine sve u cilju otkrivanja informacija i procesuiranja počinioca. Najpre zbog toga jer je zloupotrebu mogao da počini i neko iz te banke, a kome su podaci dostupni.

Kod nas je falsifikovanje i zloupotreba platnih kartica propisano kao krivično delo članom 225. Krivičnog zakonika („Sl. glasnik RS“, br. 85/2005, 88/2005-ispr., 107/2005-ispr., 72/2009, 111/2009, 121/2012, 104/2013 i 108/2014), koji kaže:

„(1) Ko napravi lažnu platnu karticu ili ko preinači pravu platnu karticu u nameri da je upotrebi kao pravu ili ko takvu lažnu karticu upotrebi kao pravu,

kazniće se zatvorom od šest meseci do pet godina i novčanom kaznom.

(2) Ako je učinilac dela iz stava 1. ovog člana upotrebom kartice pribavio protivpravnu imovinsku korist, kazniće se zatvorom od jedne do osam godina i novčanom kaznom.

(3) Ako je učinilac dela iz stava 1. ovog člana pribavio protivpravnu imovinsku korist u iznosu koji prelazi milion i petsto hiljada dinara, kazniće se zatvorom od dve do dvanaest godina i novčanom kaznom.

(4) Kaznom iz st. 2. i 3. ovog člana kazniće se i učinilac koji to delo učini neovlašćenom upotrebom tuđe kartice ili poverljivih podataka koji jedinstveno uređuju tu karticu u platnom prometu.

(5) Ko nabavi lažnu platnu karticu u nameri da je upotrebi kao pravu ili ko pribavlja podatke u nameri da ih iskoristi za pravljenje lažne platne kartice, kazniće se novčanom kaznom ili zatvorom do tri godine.

(6) Lažne platne kartice oduzeće se.“

Dalje, banka je svojim činjenjem učinila i prekršaj (tada predviđen propisom), te su znali da osim plaćanja same kazne za prekršaj, negativne reference po banku su mnogo gore (evidentiranje i dostupnost takvog podatka, čak i ako mediji ne saznaju za to) jer postoji i mogućnost (i obaveza) da se NBS i ministarstvu nadležnom za zaštitu potrošača, prijavi nezakonito ponašanje finasijske institucije. I na kraju, naknada bi se uz sve navedeno bez problema ostvarila preko redovnog suda (uz plaćanje dodatnih troškova).

2. Plaćanje platnom karticom kao izvršenje naloga

Inače, prema našem, ali i pravima drugih država (međunarodni standard, potvrđen u praksi mnogih zemalja, konkretno Sjedinjene američke države – USA npr.), zloupotreba kartice podrazumeva upotrebu originalne ili falsifikovane kartice, ili podataka sa kartice od strane neovlašćenog lica.

Lice se smatra neovlašćenim za davanje uputstva ako nije korisnik kartice (nalogodavac) iz zaključenog ugovora sa bankom, odnosno ako nije zastupnik korisnika kartice u ovom poslu. Dakle, davanje uputstva od strane neovlašćenog lica predstavlja izjavu volje koja ne proizvodi odgovarajuće pravno dejstvo za korisnika kartice relevanto za izvršenje ugovora o nalogu od strane banke. Kod svakog ugovora o nalogu nalogoprimac ima pravo na naknadu potrebnih troškova, učinjenih za izvršenje naloga sa kamatom od dana kada su učinjeni, te tako banka ima pravo da traži od korisnika naknadu novčanog iznosa plaćenog po osnovu upotrebe platne kartice, ali samo ako postoji odgovarajući nalog korsnika. Kod zloupotrebe kartice takav nalog ne postoji, jer banka izvršava nalog trećeg, neovlašćenog lica. Ova isplata se ne može tretirati kao ispunjenje naloga korisnika, jer nije učinjena onako kako je dogovreno prema uputstvima korisnika, već suporotno njegovoj volji. Još jednom, ovo nije situacija kada se krivica može delimično pripisati ponašanju korisnika (ne zahteva se potpis, unošenje PIN-a i sl.), jer su zloupotrebljeni podaci mogli da se vide, snime, ili presretnu bilo gde (čak i u banci). Štaviše, u uporednoj praksi se čak ni poznavanje PIN-a ili šifre, više ne smatra validnim ovlašćenjem za upotrebu kartice. Dakle, banka prema opštim pravilima nema pravo naknade troškova od korisnika kartice u slučaju njene zloupotrebe.

Ovo pitanje je kod nas, generalno regulisano Zakonom o obligacionim odnosima („Sl. list SFRJ“, br. 29/1978, 39/1985, 45/1989-USJ, 57/1989 i „Sl. list SRJ“, br. 31/1993), u daljem tekstu: ZOO, koji u članu 1057. izričito predviđa da banka odgovara za izvršenje naloga deponenta prema pravilima ugovora o nalogu.

ZOO u članu 1052. kaže da se ugovorom o bankarskom tekućem računu banka obavezuje da nekom licu otvori poseban račun i da preko njega prima uplate i vrši isplate u granicama njegovih sredstava i odobrenog kredita, a u članu 1053. da ovaj mora biti zaključen u pismenoj formi.

Ono što je bitno za ovu temu, ZOO predviđa u članu 749. gde definiše da se ugovorom o nalogu obavezuje nalogoprimac prema nalogodavcu da za njegov račun preduzme određene poslove. Nalogoprimac je ovlašćen na preduzimanje tih poslova i ima pravo na naknadu za svoj trud.

Obaveza nalogoprimca prema članu 751. je izvršenje naloga kako glasi, odnosno nalogoprimac je dužan izvršiti nalog prema primljenim uputstvima, sa pažnjom dobrog privrednika, odnosno dobrog domaćina, ostajući u njegovim granicama i u svemu paziti na interese nalogodavca i njima se rukovoditi. Takođe, kad nalogoprimac smatra da bi izvršenje naloga po dobijenim uputstvima bila od štete za nalogodavca, on je dužan skrenuti na to njegovu pažnju i tražiti nova uputstva. Ako nalogodavac nije dao određena uputstva o poslu koji treba obaviti, nalogoprimac je dužan, rukovodeći se interesima nalogodavca, postupiti kao dobar privrednik, odnosno dobar domaćin, a ako je nalog bez naknade, kako bi u istim okolnostima postupio u sopstvenoj stvari.

Odstupanja od naloga i uputstava propisano je članom 752. ZOO, koji kaže da nalogoprimac može odstupati od dobijenog naloga i uputstava samo sa saglasnošću nalogodavca, a kada zbog kratkoće vremena ili iz kog drugog uzroka nije moguće tražiti saglasnost nalogodavca, on može odstupiti od naloga i upustava samo ako je po proceni svih okolnosti mogao osnovano smatrati da to zahtevaju interesi nalogodavca. Ako nalogoprimac prekorači granice naloga ili odstupi od dobijenih uputstava van slučaja predviđenog u prethodnom stavu, neće se smatrati za nalogoprimca, već za poslovođu bez naloga, izuzev ako nalogodavac naknadno odobri ono što je uradio.

U navedenom slučaju, kako je zloupotreba počinjena korišćenjem podataka, a ne same kartice, nikakav CAP ili drugi čitač koji banke nude (kao uslugu koja se naplaćuje inače) ne bi sprečio ovaj problem jer, upotreba čitača podrazumeva i fizičko prisustvo kartice, a ovde ga nema.

Tzv. 3D Secure System koji se pominje, inače zahteva trostranu autorizaciju (banka prihvatioca naloga – banka davaoca naloga – korisnik), tako da banka davaoca naloga mora biti aktivno uključena u transakciju, jer daje verifikaciju tek pošto klijent potvrdi nalog, što će reći da postoji nepobitna odgovornost banke i u tom smislu.

3. Zaštita korisnika finansijskih usluga

I na kraju, ukoliko se sve gore navedeno ne uvažava, mora se uvažiti propis po kome banka registrovana u Republici Srbiji mora da postupa.

Naime, Zakon o zaštiti korisnika finansijskih usluga („Sl. glasnik RS“, br. 36/2011 i 139/2014) u članu 38. (inače odredbe koje su se primenjivale 1. januara 2012.god. do 1. oktobra 2015. god.) predviđao je da u slučaju da je došlo do neovlašćenog korišćenja platne kartice, odnosno podataka s platne kartice – korisnik je bio dužan da prijavi banci transakciju izvršenu neovlašćenim korišćenjem platne kartice, odnosno podataka s platne kartice, u kom slučaju je mogao snositi gubitke koji su posledica neovlašćenog korišćenja najviše do iznosa od 15.000 dinara. Isti član zakona dalje je predviđao da korisnik ne snosi gubitke nastale po osnovu transakcija izvršenih posle prijave banci gubitka, krađe ili neovlašćenog korišćenja platne kartice, odnosno podataka s platne kartice, osim ako je sam izvršio zloupotrebu ili učestvovao u zloupotrebi ili delovao s namerom prevare (čega recimo nije bilo u konkretnom slučaju).

Član 38. navedenog zakona glasio je:

“Banka je dužna da obezbedi korisniku da samo on ima pristup ličnom identifikacionom broju do uručenja platne kartice.

Banka izdavalac platne kartice snosi rizik u vezi s dostavljanjem korisniku platne kartice i ličnog identifikacionog broja.

Korisnik je dužan da bez odlaganja prijavi banci gubitak, odnosno krađu platne kartice i da od banke zahteva blokadu njene dalje upotrebe, a banka je dužna da mu to u svakom trenutku omogući.

Ako banka izdavalac platne kartice ne omogući da se u svakom trenutku prijavi gubitak, krađa ili transakcija izvršena neovlašćenim korišćenjem platne kartice, odnosno podataka s platne kartice – korisnik ne snosi posledice neovlašćene upotrebe, osim ako je sam izvršio zloupotrebu.

U slučaju da je došlo do neovlašćenog korišćenja platne kartice, odnosno podataka s platne kartice – korisnik je dužan da, odmah posle tog saznanja, a najkasnije u roku od 45 dana od datuma zaduženja, prijavi banci transakciju izvršenu neovlašćenim korišćenjem platne kartice, odnosno podataka s platne kartice, u kom slučaju može snositi gubitke koji su posledica neovlašćenog korišćenja najviše do iznosa od 15.000 dinara.

Korisnik snosi sve gubitke u vezi sa svakom transakcijom izvršenom zloupotrebom koju sam učini, a snosi i gubitke nastale zbog toga što nije ispunio svoje obaveze koje proizlaze iz propisanih uslova o izdavanju i korišćenju platne kartice, obavezu da bez odlaganja obavesti banku o gubitku, krađi i zloupotrebi platne kartice i obavezu da na adekvatan način čuva lični identifikacioni broj.

Korisnik ne snosi gubitke nastale po osnovu transakcija izvršenih posle prijave banci gubitka, krađe ili neovlašćenog korišćenja platne kartice, odnosno podataka s platne kartice, osim ako je sam izvršio zloupotrebu ili učestvovao u zloupotrebi ili delovao s namerom prevare.

Korisnik ima pravo na besplatno gašenje platne kartice.”.

Inače, član 51. tač. 27) pominjanog zakona, predviđao je da će banka biti kažnjena za prekršaj, novčanom kaznom od 500.000 do 2.000.000 dinara ako korisniku ne nadoknadi gubitke nastale neovlašćenim korišćenjem platne kartice u slučajevima iz člana 38. st. 5. i 7. ovog zakona.

Citirane odredbe ukinute su Zakonom o izmenama i dopunama Zakona o zaštiti korisnika finansijskih usluga („Sl. glasnik RS”, broj 139/2014) koji je stupio na snagu kada i Zakon o platnim uslugama („Sl. glasnik RS”, broj 139/2014) – u daljem tekstu: Zakon. U članu 4. Zakon kaže da platne usluge obuhvataju i usluge prenosa novčanih sredstava s platnog računa, odnosno na platni račun, nastale korišćenjem platne kartice ili sličnog sredstva, i usluge izvršavanja platnih transakcija kod kojih su novčana sredstva obezbeđena kreditom odobrenim korisniku platnih usluga korišćenjem platne kartice ili sličnog sredstva.

Ovde najpre moramo, radi razmevanja teskta, dati neke definicuje iz Zakona:

Platna transakcija označava uplatu, prenos ili isplatu novčanih sredstava koje inicira platilac ili primalac plaćanja, a obavlja se bez obzira na pravni odnos između platioca i primaoca plaćanja.

Platni nalog označava instrukciju platioca ili primaoca plaćanja svom pružaocu platnih usluga kojom se zahteva izvršenje platne transakcije.

Platilac je fizičko ili pravno lice koje na teret svog platnog računa izdaje platni nalog ili daje saglasnost za izvršenje platne transakcije na osnovu platnog naloga koji izdaje primalac plaćanja.

Primalac plaćanja je fizičko ili pravno lice koje je određeno kao primalac novčanih sredstava koja su predmet platne transakcije.

Platna institucija je pravno lice sa sedištem u Republici Srbiji koje ima dozvolu Narodne banke Srbije za pružanje platnih usluga kao platna institucija, u skladu sa zakonom.

Prema članu 10. Zakona, platne usluge u Republici Srbiji mogu pružati:

1) banka;

2) institucija elektronskog novca;

3) platna institucija;

4) Narodna banka Srbije;

5) Uprava za trezor ili drugi organi javne vlasti u Republici Srbiji, u skladu sa svojim nadležnostima utvrđenim zakonom;

6) javni poštanski operator sa sedištem u Republici Srbiji, osnovan u skladu sa zakonom kojim se uređuju poštanske usluge (u daljem tekstu: javni poštanski operator).

Inače, Zakon o bankama („Sl. glasnik RS”, broj 107/2005, 91/2010 i 14/2015), između ostalog kaže da banka može obavljati poslove platnog prometa i izdavanje platnih kartica, te da se niko osim banke ne može baviti izdavanjem platnih kartica, osim ako je za to ovlašćen zakonom.

Zakon kaže u članu 6. stav 5. da se na zaštitu korisnika kreditne kartice koji je potrošač, pored odredaba ovog zakona kojima se uređuju prava i obaveze korisnika platnih usluga, primenjuju i odredbe zakona kojim se uređuje zaštita korisnika finansijskih usluga, a koje se odnose na prava i obaveze banke kao izdavaoca kreditnih kartica, ugovor o izdavanju i korišćenju kreditnih kartica i zaštitu korisnika kreditne kartice.

Zakon predviđa da se Ugovor o platnim uslugama zaključuje kao okvirni ugovor o platnim uslugama i da pored ostalog mora da sadrži informacije o zaštitnim i drugim merama u vezi sa izvršavanjem platnih transakcija, odnosno o merama koje je korisnik platnih usluga dužan da preduzme radi zaštite platnog instrumenta, kao i načinu obaveštavanja pružaoca platnih usluga o gubitku, krađi ili zloupotrebi platnog instrumenta.

Član 47. Zakona kojim se propisuju obaveze korisnika platnih usluga u vezi s platnim instrumentom, glasi:

“Korisnik platnih usluga dužan je da koristi platni instrument u skladu s propisanim, odnosno ugovorenim uslovima kojima se uređuju izdavanje i korišćenje tog instrumenta.

Korisnik platnih usluga dužan je naročito da odmah po prijemu platnog instrumenta preduzme sve razumne i odgovarajuće mere radi zaštite personalizovanih sigurnosnih elemenata tog instrumenta (npr. lični identifikacioni broj).

Korisnik platnih usluga dužan je da odmah nakon saznanja o gubitku, krađi ili zloupotrebi platnog instrumenta o tome obavesti pružaoca platnih usluga ili lice koje je ovaj pružalac odredio.”.

Obaveze pružaoca platnih usluga u vezi s platnim instrumentom propisane su članom 48. Zakona , gde se kaže da je pružalac platnih usluga koji izdaje platni instrument dužan da obezbedi sledeće:

1) da su personalizovani sigurnosni elementi platnog instrumenta dostupni isključivo korisniku platnih usluga kome je taj instrument izdat, ne dovodeći u pitanje obavezu korisnika platnih usluga radi zaštite personalizovanih sigurnosnih elemenata tog instrumenta;

2) da ga korisnik platnih usluga u svakom trenutku može na odgovarajući način obavestiti o gubitku, krađi ili zloupotrebi platnog instrumenta ili zahtevati da mu se ponovo omogući korišćenje platnog instrumenta ili će ga zameniti novim – kada prestanu da postoje razlozi za njegovu blokadu;

3) da se spreči svako dalje korišćenje platnog instrumenta nakon što je korisnik platnih usluga obavestio pružaoca platnih usluga o gubitku, krađi ili zloupotrebi platnog instrumenta.

Pružalac platnih usluga snosi rizik dostavljanja platnog instrumenta i personalizovanih sigurnosnih elemenata tog instrumenta korisniku platnih usluga.

Dalje, prema članu 49. Zakona platilac i pružalac platnih usluga mogu ugovoriti limit potrošnje za pojedinačnu platnu transakciju ili više platnih transakcija u određenom periodu. Takođe, mogu okvirnim ugovorom utvrditi da pružalac platnih usluga može onemogućiti korišćenje platnog instrumenta (blokada platnog instrumenta), ako postoje opravdani razlozi koji se odnose na sigurnost platnog instrumenta, ako postoji sumnja o neodobrenom korišćenju platnog instrumenta ili njegovom korišćenju radi prevare ili ako postoji povećanje rizika da platilac neće biti u mogućnosti da ispuni svoju obavezu plaćanja kada je korišćenje platnog instrumenta povezano sa odobrenjem kredita, odnosno dozvoljenog prekoračenja računa platiocu. Pružalac platnih usluga dužan je da obavesti platioca o nameri blokade platnog instrumenta i o razlozima te blokade.

Predviđena je i odgovornost u vezi sa izvršenjem platnih transakcija i povraćaj iznosa platne transakcije.

Član 50. Zakona govori o odgovornosti platiočevog pružaoca platnih usluga za neodobrenu platnu transakciju, i kaže da je platiočev pružalac platnih usluga odgovaran za izvršenje platne transakcije za koju ne postoji saglasnost platioca data pre njenog izvršenja (osim ako ugovorom o platnim uslugama nije utvrđeno da platilac može dati saglasnost nakon tog izvršenja). Platiočev pružalac platnih usluga odgovoran za izvršenje neodobrene platne transakcije dužan je da odmah po saznanju izvrši povraćaj iznosa te transakcije platiocu, odnosno da platiočev platni račun vrati u stanje u kojem bi bio da neodobrena platna transakcija nije izvršena te da izvrši povraćaj iznosa svih naknada koje je naplatio platiocu, kao i da izvrši povraćaj, odnosno plati iznos svih kamata na koje bi platilac imao pravo da neodobrena platna transakcija nije izvršena.

Član 51. Zakona kaže da izuzetno od člana 50. Zakona, platilac snosi gubitke koji proističu iz izvršenja neodobrenih platnih transakcija do iznosa 15.000 dinara, ako su te transakcije izvršene usled korišćenja:

1) izgubljenog ili ukradenog platnog instrumenta, ili

2) platnog instrumenta koji je bio zloupotrebljen jer platilac nije uspeo da zaštiti njegove personalizovane sigurnosne elemente.

Platilac snosi sve gubitke koji proističu iz izvršenja neodobrenih platnih transakcija, ako su te transakcije izvršene zbog prevarnih radnji platioca ili neispunjenja njegove obaveze da prijavi gubitak, krađu ili zloupotrebu platnog instrumenta, odnosno usled njegove namere ili krajnje nepažnje.

Platilac neće snositi gubitke ako mu pružalac platnih usluga nije obezbedio odgovarajući način obaveštavanja o izgubljenom, ukradenom ili zloupotrebljenom platnom instrumentu, osim ako su ti gubici nastali usled prevarnih radnji platioca. Platilac neće snositi gubitke nastale zbog neodobrenih platnih transakcija koje su izvršene nakon što je obavestio pružaoca platnih usluga da je platni instrument izgubljen, ukraden ili zloupotrebljen, osim ako su ti gubici nastali usled prevarnih radnji platioca.

Izuzetno od navedenih odredaba, platiočev pružalac platnih usluga ne odgovara za izvršenje neodobrene platne transakcije u elektronskom novcu ako ne može da blokira platiočev platni račun na kojem se vodi elektronski novac ili platiočev platni instrument za korišćenje elektronskog novca, a ukupna vrednost tog elektronskog novca ni u jednom trenutku ne može preći 15.000 dinara.

Član 215. Zakona predviđa i novčanu kaznu od 50.000 do 800.000 dinara za pružaoce platnih usluga – banku, instituciju elektronskog novca, platnu instituciju, javnog poštanskog operatora, ako ne ispune svoje obaveze u vezi s platnim instrumentom, odnosno ako ne postupe u skladu sa odredbama člana 50. ovog zakona kod neodobrene platne transakcije ili ako korisniku platnih usluga ne nadoknade gubitke, u skladu s članom 51. ovog zakona.

Dakle, vidimo da su odredbe o odgovornosti banke i dalje iste, čak i pooštrene, te da je potrebno samo podsetiti na iste. Platilac dakle, u bilo kom slučaju može snositi gubitak u vezi izvršenja neodobrenih platnih transakcija samo do iznosa 15.000 dinara

Inače, u konkretnom slučaju banka je izvela još jednan manevar da bi umanjila sopstveni gubitak, a koji se na sudu takođe može osporavati sa više razloga. Naime, kako se limit od 15.000,00 din. morao poštovati, svaka pojedinačna kupovina (svaka kupljena stvar) je tretirana kao jedna transakcija (a bilo je nekoliko stavki). Dobar pokušaj izigravanja zakona, zar ne? Čak i ako se ovako nešto pokuša, svakako u postupku treba insistirati na tome da su sve neovlašćene transakcije sa jednog mesta jedinstveno delo i da se ti iznosi ne smeju razdvajati. Jer, ono što su revnosni bankarski službenici zaboravili u konkretnom slučaju, je činjenica da iako je kupljeno nekoliko stvari, tj. bilo više kupovina, da je i banka pri plaćanju to tretirala kao jedan nalog za prenos sredstava i tako zadužila račun platioca, što znači da i banka to vodi kao jedinstvenu transakciju.

 

NAPOMENA: Ovaj tekst je prvobitno objavljen u časopisu “Advokatska kancelarija” DETALJNIJE